To opowieść o pobycie w radzieckich łagrach. Stanowi ona zapiski autora, jego wspomnienia opracowane i zebrane w taki sposób, by czytelnik mógł w nich dostrzec w miarę spójną całość. Wyłania się z nich porażający w swojej niecodzienności i nieprzystawalności do tego, co nam znane, obraz życia, jakie wiedli więźniowie w obozie pracy. Tamtym miejscem kierował zupełnie inny system wartości, granica między tym, co dobre, a tym, co złe, nie tyle uległa zatarciu, co została drastycznie przesunięta. W tamtym świecie donos zasługiwał na pochwałę, a szpital przynosił wytchnienie i jawił się jako raj na ziemi.W książce przedstawiono różne oblicza obozu. Z jednej strony mówi ona o ludziach wycieńczonych wielogodzinną pracą ponad siły, z drugiej natomiast o tych samych ludziach, którzy starali się nawiązywać koleżeńskie czy nawet przyjacielskie relacje, spędzać ułamki wolnego czasu na grze w szachy czy potajemnym czytaniu książek. Pewnych idei należało się wyrzec, jednak ci, którzy ocaleli, po opuszczeniu gułagu musieli chociaż spróbować do nich powrócić.